De van De

Tederheid zal ik u noemen

Gij maakt mij wilder dan gras

en bloemen, ik die al wilder dan water ben

hoe zal ik u in mijn hartstocht noemen

u die ik nauwelijks ken.

Zal ik u lief en beminde noemen

in hoeveelheid namen vloeit gij mij uit

nooit stond een zomer zo te bloeien

in al zijn linden in al zijn kruid.

Hoe zal ik u in mijn kamer noemen

al gij schreiend uw mond drukt op mijn huid

als gij stamelend man wordt in al uw zoenen

tederheid zal ik u noemen.

Aleidis Dierick

Uit:

Gedichten voor een man

Orion, Bruggen 1978

Gedicht

Wollt ihr die totale Poesie

Hans Sleutelaar

Uit

Schaars Licht

De Bezige Bij

Amsterdam, 1979

warmepanpsalm

o heer spuit uw oren uit en hoor mij aan
ik ga nu even van de warme pan
ik zet mijn huis te koop en lap de ramen
er komt niemand kijken maar ik blijf lappen
ik heb geen huis maar ik blijf lappen

ik laat me een pak aanmeten en smijt het in een hoek
weeg de ene lege vuilniszak tegen de ander af
laat een mijnenveld verdorren keer de kazen laat
voel spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had

vandaag is geen geile dag om haar te bellen
maar ik heb mijn vingers al in mijn hand
hoest een nummer op en toets
dronken ridder en ik peer 'm

laffe goelagdag
ik slaap in en zie het gezicht dat ik had moeten zien toen ik
wakkerlag

Erik Jan Harmens

Uit
Gospels en psalmen
Nijgh en Van Ditmar
Amsterdam, 2008

Verliefd

Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Afspreken in cafés op de sluitingsdag.
Aan de verkeerde zijde van bruggen staan.
Tussen duim en wijsvinger, als brandende as,
het fout begrepen telefoonnummer.
Parken te nat, hotels te vol, Parijs te ver.
Liefde als een veelvoud van vergissingen.

Onbeholpen woorden als zoëven op zak en    
zoveel zin om, los van de wetten
van goede smaak en intellect, te schrijven
dat van de stad waar je elkaar voor het eerst zag,
een plattegrond bestaat, waarop een kus,
die het nauwelijks was, geregistreerd werd.

Eddy van Vliet

Uit
De binnenplaats
De Bezige Bij
Amsterdam, 1987

Dido, c’est moi

's Nachts droomde ze dat hij haar achterna zat
dat ze rond zwierf alleen, dat ze rende maar niet
vooruitkwam, al tweeduizend jaar geleden
droom ik dat ook elke nacht. Huist er één mens
in ieders hoofd of hart of hebben wij
nog steeds diezelfde oude zielen van toen
waarin de droomfabriek haar onverslijtbare
films afspeelt: altijd weer vliegen maar nooit
hoger dan een meter, op een muur staan dus
vallen peilloos van schommel of balkon
aan het strand rukt de zee op, in het water
huist een monster. Ook dat droomde Dido
als ze niet dwaalde over het plein van Carthago
zoals ik, naakt tussen mensen in prachtige toga’s

Marjoleine de Vos

Uit
Zeehond graag
Van Oorschot,
Amsterdam, 2000

(…)

Niemand moet echter denken, omdat ik zo openhartig ben, dat mijn moeder een vrouw was die zich door de ganse wereld liet gebruiken. Integendeel, wanneer dit gebeurde, was het door hen die wisten hoe ze in haar gunst konden komen en die onze keuken en lichaam voorzagen in alles dat eraan ontbrak. Tegenover anderen was ze erg ingetogen en ze zou diegenen hebben aangevallen, die probeerden haar te kussen. Hoewel ze, toen mijn vader stierf, reeds 43 jaar oud was, zag ik niemand die haar daarom minder graag wilde liefkozen. Omdat ze alle middeltjes gebruikte, die geschikt zijn om iemand te bekoren, waren er maar weinigen die de netten die zij spande, wisten te ontkomen. Anderzijds zijn er ook sommigen die een voorkeur hebben voor ouder vlees; het is zeker geen nadeel dat er zulke zotten in de wereld zijn!

(…)

d'Openhertige juffrouw, of d'ontdekte geveinsdheid
Leiden 1680

reeën

ik vroeg of je nog van me hield
en je zweeg lange tijd
tot je 'kijk', zei, 'beneden'

daar stonden in langzaam
en laaghangend licht
twee reeën een ogenblik stil,
toen vluchtten zij snel en gewichtloos
het struikgewas in

hier en daar werden bladeren geel
dat was wat je daarna zou zeggen
'september, de herfst komt er aan'

Miriam Van hee

Uit
De bramenpluk
De Bezige Bij
Amsterdam 2002

Liedje

Alle roekoemeisjes

van vanavond

alle toedoemeisjes

van vannacht

wat zeggen we daar nu wel van?

Niets.

We laten ze maar zitten

maar zitten maar liggen maar slapen

maar dromen van jajaja

Hans Andreus

Uit

Muziek voor kijkdieren

De Windroos

Amsterdam, 1951

Anadyomene

Gedichten, zoals men weet, worden geboren

uit schuim en vertonen hun hoge schoonheid

het liefst boven het ontvankelijke water

waarin ze met gemak hun diepte bespiegelen.

De begeerde godin verschijnt altijd ongekleed

en in volmaakte vormen zomaar onder ons, ze

verenigt zich met de haar omringende wereld

en beeldt die uit in heldere raadsels van de taal.

T. van Deel

Uit

Nu het nog licht is

Querido

Amsterdam, 1998

HOT

Even though you are sexy, both men and women agree that confidence and a sense of humor are very important when seeking a date or soul mate. So whether you are looking for true love or simply dating, a confident smile goes a long way.

 

Notes sur L’érotisme [ii]

(…) Seksueel overdonderd door Ela, rechtvaardigen en verlengen mannen hun verslaving aan haar door verliefd te worden. Dat wat hun gemoedsrust opeist brengt hen niet af van hun opvatting over Ela waardoor ze verstrikt raken in een tijdloos afrukken.

Mannen bezweren hun lichamelijke genot door verliefd te worden.

Anders voelen ze zich schuldig; ongevoelig; aangetast; blootgesteld. Ze hebben beloftes aan een allesoverheersende toekomst nodig. (…)

Eurudice Kamvisseli

Vertaling door Annelies Eulen

Uit

f/32: The Second Coming

Fiction Collective Two & Illinois State University,1990

.

"A man is in general better pleased

when he has a good dinner upon his table,

than when his wife talks Greek."

Johnson, Samuel

1709 - 1784

.

Mooi meisje, dat met koelwit bruidsgewaad

Verlangt te ontveinzen de heetdronkre gloed,

Die onbewust haar slankheid stralen doet

En uit de glans van ’t haar en de oogen slaat,

Nu voelt ze alsof ze, een uitverkoorne, gaat,

Zij zij alleen, ’t Geluk-zelf te gemoet:

Haar eigen huis, haar man zoo knap, zoo goed,

Nobel en ridderlijk in woord en daad^__

‘K zie al ’t moe gezicht ’t beginnend grijs;

Herinn’ring aan verloren paradijs

Zie ‘k schem’ren in haar oogen: ’t leven smeet

Haar weg, een leeg gedorschte korenschoof;

Ik zie haar suf gejongd, gedweeë sloof

Met uitgezakte buik, burgerlijk breed.

J. A. Dèr Mouw

Uit

Brahman I.

W. Versluys.

Amsterdam, 1919.

November

De dorre bladeren krommen zich

als oude handen om een stugge tak

vergeefs dorsten ze, want regen

zal van herfst

en niet van groeien zijn

het skelet van de kastanje

vertoont een leeggevlogen nest

foetusknoppen in de toekomststroom

zitten nog gevangen

maar na de vertraging van de kou

komt het weer

verlangen

Chawwa Wijnberg

Uit

Matses en monsters.

In de Knipscheer.

Haarlem, 2001.

Marie-Jeanne 1

weer in 2A te zitten was wel fijn

als ik rechts achterom keek naar dat liefje.

maar zij keek steeds terug van wat bliefje,

of helemaal niet, wel een harde lijn.

met Sinterklaas gaf ik mijn hartendiefje

een hart van suikergoed en marsepein.

zij deed de stille gever hartepijn,

want gaf hem via Joan het volgende briefje:

daar stond geschreven: ‘Jan, ik heb gemerkt

dat je me aardig vindt. ik vind jou niet

aardig. zwijg daar dus over, Marie-Jeanne.’

die doffe dreun heeft twee jaar doorgewerkt.

nu kan ik lachen en zing ik een lied;

toen wou ik huilen maar had geen tranen.

Jan Kal

Uit

Fietsen op de Mont Ventoux.

Peter Loeb.

Amstelveen, 1974.

Zomer met John

Soms komt hij als lief-heersbeest

soms als een blauwe strontvlieg

en dan weer als vlinder

’t is zaak om hem met minder

dan een zucht

van mijn huid

te houden.

Mieke Kirkels

Zomer met John

Inzending poëzie wedstrijd 2001

J. M. Meulenhoff, Amsterdam

Het huwelijk

In deze kamer zonder ramen

waar zij zich met een blind gebaar

in de gespreide armen namen

raadden de spiegels slechts elkaar

tot wij hun onder ogen kwamen

en in het overspelig paar

veranderden dat wij te zamen

ontmaskerden voor hem en haar

die als hun beider evenbeelden

zich in ons dubbele duel

vermenigvuldigden en deelden

en spiegels werden van het spel

dat zij met zoveel slapers speelden

in dit versplinterend Hotel.

Paul Claes

Uit

De waaier van het hart

De Bezige Bij

Amsterdam, 2004

3 Limmericks

EEN BLOEDGEIL WIJF te Putten

stopte d’r kut vol met grutten

en zei toen, Jan

lik uit die pan

of zit me niet op te jutten.

EEN ANTISEMIET uit Wolfheze

had het slot van Kafka gelezen

en zei toen, die jood

is gelukkig dood

nou ga ik Saar maar eens kezen.

EEN TOFFE BINK in Aken

liet zich de lullen goed smaken

slikte ongezien

een kwakje of tien

maar kreeg toen toch pijn in z’n kaken

Riekus Waskowsky

Uit

wie het eerste z’n stenen kwijt is…

Amsterdam, Bezige Bij, 1970.

Lauwe thee

Hoewel ik zeker weet dat je nooit flippert,

Behandel je mijn lichaam als zo’n automaat.

Speels efficiënt werk je het programma af,

Een waar natuurtalent:

Druk op de knop,

Ruk aan de tepel,

Schoudergeschud,

Ritmische roffel op de bilpartij.

Je spuit: al weer te vroeg.

Zijn ’t echte muntjes deze keer?

Een grondige behandeling, da’s waar.

Toch zeurderig protest van Vrouwe Vagina:

Zij voelt zich thee, gezet met water,

Dat net niet heeft gekookt.

Mickey Walvisch

Uit:

Heksenrecht

De Arbeiderspers, A’dam 1995

NO SECOND TROY

Ik heb een vrouw bemind, die best

een tweede Troje zou verdienen,

en die door drank en heroïne

onder mijn ogen werd verpest.

Tot ziekbed kromp het liefdesnest,

en ik zou zachtjes willen grienen,

omdat alleen dit clandestiene

sonnetje van ons tweeën rest.

Zo’n veertien regeltjes waarmee je

een tipje van de sluier licht,

wat zout om in de wond te wrijven.

Wat zijn dat toch voor waanideeën,

datje, verdomd, in een gedicht

‘de dingen van je af kunt schrijven’?

Jean Pierre Rawie

Uit:

Oude gedichten,

Bert Bakker, Amsterdam 1990

(…)

Ik werd de volgende ochtend heel vroeg wakker en herinnerde me niet waar ik was. Het meisje lag nog steeds met de rug naar mij toe in foetushouding te slapen. Ik had het vage gevoel dat ik haar in het donker had horen opstaan en dat ik de wc had horen doortrekken, maar het kon net zo goed een droom zijn geweest. Dit was iets nieuws voor me. Ik kende de grillen van de verleiding niet en had mijn vriendinnetjes voor één nacht altijd op goed geluk gekozen, meer vanwege de prijs dan om hun charmes, en bedreven de liefde zonder liefde, meestal half uitgekleed en altijd in het donker, om ons voor te stellen dat we mooier waren. Die nacht ontdekte ik wat een onwaarschijnlijk genot het was om het lichaam van een slapende vrouw te bekijken zonder de drang van de begeerte of de hindernissen van de gêne.

(…)

Gabriel García Márquez

Uit

Herinnering aan mijn droeve hoeren

Vertaald door Marjolein Sabarte Belacortu

[Uitgeverij J. M. Meulenhoff – Amsterdam, 2004]

Oorspronkelijke titel Memoria de mis putas tristes

[Mondadori – Barcelona, 2004]

(Knipoog)

Poëzie verzet de zinnen

zelfs als zij, van zin ontbloot,

haar schelp van liefde

sterk vergroot, getooid

met roze lichtjes en intieme nissen –

heimelijk vertoont aan wie

haar nooit geriefde

H.C. ten Berge

Uit:

Oesters & gestoofde pot

Meulenhoff, 2001